Sınıfta kaldı
Kasım gelmiş diye ağaçlar yaprak ağlıyor yine. Hayat ise her şeye rağmen devam ediyor derler ya. Evet öyle. Hayat her şeye rağmen başını almış gidiyor. Kimi yerde acı, kimi yerde felaket. Sadece, bu defa kimi yerde mutluluk ve güllük gülistanlık diyemiyorum. Değil artık, her yer bütünüyle felaket içinde. Yıllardır içim yangın yeri gibiydi ama hayat hep devam ediyordu farkına bile varmadan.
Şimdi dünya sanki içimin aynası olmuş...
Hiç de hayat devam etmiyor aslında, sınıfta kalmış gibi yerinde sayıyor ve aynı şeylerin tekrarından başka bir şey yaşanmıyor.
Ne insanlar ders alıyor geçmişten ne de çeki düzen veriyor kendine veya çevresine. Nezaket kuralları diye bir şey kalmamış. Saygı desen zaten öleli çok olmuş ve yaşını bile tutan yok. Öylesi durumun içinde pozitif kalmak öyle zor ki anlatılmaz. Karamsarlığa kapılmamak için televizyon ve bilgisayardan, haberlerden uzak durmaya çalışıyorum kaç zamandır. Pozitif kelimesi de zaten bu aralar negatifle yer değiştireli iyice karmaşığa sardı beynim.
Arada bir Facebook'a takılıp dünyadan hepten kopmayım diyorum ama orası da ayrı bir felakete sürüklenmiş gibi sanki. Başlıklar ve paylaşımlar yeterince yormuyor gibi bir de yorumlar ve yorumların yorumları insanın bünyesinin kaldıramayacağı boyutlara varıyor.
Ya ben çok hassasım ya da artık dünyanın geri kalanı çok dayanıklı bilemiyorum. Daha çözemedim orasını. Çözmeye de çalışmıyorum artık desem yalan olmaz. Çözmeye çalıştıkça çıkmaza giriyor insan. Kendi doğrularımdan şaşmadan yürümeye çalışmak en iyisi diye diye ayakta kalmaya çalışıyorum aslında. Yani çalış çalış çoktur işin gibi bir şey...
Bazı zamanlar da öylesine kırık ki yüreğim. Hayata küsüp kabuğuma çekilmek istiyorum.
Hiç kimsenin göremeyeceği duyamayacağı yerlere kaçıp, avaz avaz bağırmak istiyorum. Sonrada aradan çok geçmeden değişebiliyorum. Küslüğü bozup hayatımla barışabiliyorum ansızın. Gülüyorum eğleniyorum ve yaşadığımı hissediyorum tekrar.
Bazılarına göre çok garip gelebilir davranışlarım, onu da biliyorum. Hatta deli gibi diyenler de olmuştur kesin. Doğrudur aslında çok da akıllı sanmıyorum kendimi. Ama başkalarıyla ölçmüyorum benliğimi. Onlara göre ayarlamıyorum kimliğimi. Sevenler etrafımda kalabilir diyesim geliyor hatta bazen. Gerisine de zorla tutmuyorum ya uzak durun demeli mi? Çözemedim daha.
"Söylenenlere de aldırmıyorum
Yorumlara da kafa yormuyorum
Hayat çok kısa başkalarına göre yaşamak için
Aklını kullanan da bana hak verir
Amacım haklı çıkmak değildi tabii ki
Kendimce öyleyim sadece"
Diye de şiir yazasım var yani. Aklımı bu aralar sadece şiir'e yorasım var. Gerisini şöyle sildim bir tarafa daha sakin kafaya ihtiyacım var. Zamanla bir ara el atar ayıklarım düşüncelerimi. Şiir yazasım var da dediğim gibi, ama ilham gelmiyor bu aralar. Şiirlerim de sınıfta kaldı bu defa, tıpkı hayat gibi...
Nerkiz
Yorum Yazın
Facebook Yorum